Publicouse a Real Decreto-lei 4/2020 do 18 de febreiro polo que se derroga o despedimento por enfermidade.
O despedimento por faltas de asistencia ao traballo regulado no artigo 52.d) do Estatuto dos Traballadores é un precepto que lexitima o despedimento obxectivo das persoas traballadoras que incorren en faltas de asistencia ao traballo, tanto xustificadas como inxustificadas, que superen determinadas porcentaxes. Aínda que todas as faltas inxustificadas poden ser contabilizadas a efectos de aplicar o despedimento obxectivo por faltas de asistencia, as faltas de asistencia xustificadas que poden ser contabilizadas son limitadas, posto que o propio artigo 52.d) do Estatuto dos Traballadores establece expresamente aquelas que non son admisibles para aplicar esta modalidade de despedimento.
Ao longo dos anos o precepto foi incorporando novas inasistencias que non admiten contabilización a efectos da aplicación do despedimento obxectivo (suspensión por risco durante o embarazo ou a lactación, faltas de asistencia vinculadas á violencia de xénero, etc.), o que supuxo na práctica que o suposto aplicativo do artigo 52.d) do Estatuto dos Traballadores quedase reducido de feito ás faltas de asistencia inxustificadas e ás baixas por continxencias comúns de duración inferior a vinte días.
Ata o ano 2012 requiríase para a aplicación do artigo 52.d) do Estatuto dos Traballadores, ademais das faltas de asistencia da persoa traballadora nas porcentaxes establecidas, que existise un certo nivel de absentismo global na empresa (5 por cento). O requisito de certo volume de inasistencias da persoa traballadora (20 ou 25 por cento) e o requisito de certo volume de absentismo global da empresa (5 por cento, que nalgún momento foi do 2,5 por cento) servía para incorporar a análise de adecuación e proporcionalidade, que noutros países constatábanse por medio da análise caso por caso. En 2012, en España eliminouse o requisito de existencia dun absentismo xeral na empresa desta causa de despedimento obxectivo. Desde entón, o despedimento por faltas de asistencia do artigo 52.d) do Estatuto dos Traballadores aplícase en España cando se alcanzan as porcentaxes de faltas de asistencia establecidos, sen que o precepto requira expresamente que se realice en cada caso xuízo de adecuación e proporcionalidade.
O despedimento por faltas de asistencia ao traballo establecido no art. 52.d) do Estatuto dos Traballadores actualmente vixente é un mecanismo que lexitima a extinción contractual con dereito a unha indemnización reducida no caso de que existan tanto inasistencias inxustificadas como baixas médicas por continxencias comúns de duración inferior a vinte días da persoa traballadora que superen determinadas porcentaxes, referíndose estas porcentaxes tan só á persoa traballadora, e sen que existan no precepto mecanismos que teñan en conta a adecuación e proporcionalidade da medida extintiva en relación coa situación da empresa.
O artigo único da Real Decreto-lei publicado recolle a modificación do texto refundido da Lei do Estatuto dos Traballadores, aprobado polo Real Decreto Lexislativo 2/2015, do 23 de outubro, quedando derrogado o apartado d) do artigo 52 do texto refundido da Lei do Estatuto dos Traballadores, aprobado polo Real Decreto Lexislativo 2/2015, do 23 de outubro.
